เมื่อแฟนหนุ่มผิวขาวของเลเลีย (โทนี่ เรย์ ลูกชายของผู้กำกับนิโคลัส) พบกับพี่ชายผิวคล้ำคนหนึ่งของเธอ (ฮิวจ์ เฮิร์ด) และรู้ว่าเธอเป็นคนผิวสี ความไม่สบายใจของเขาทำให้ความตึงเครียดในครอบครัวลุกลาม และส่งแรงสั่นสะเทือนไปตลอดทั้งเรื่อง

 

โกลโดนี ซึ่งเสียชีวิตด้วยวัย 86 ปี ได้รับการคัดเลือกในปี 2499 หลังจากเข้าร่วมเวิร์คช็อปการแสดงที่ Cassavetes ร่วมก่อตั้งเมื่อต้นปีนั้น “สำหรับฉันแล้วดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่ค้นพบอยู่เสมอ” เธอกล่าว “สิ่งที่ฉันเรียนรู้จากเขาคือ ถ้าคุณไม่กล้า คุณก็ทำไม่ได้”

 

 

ในช่วงสุดสัปดาห์กับนักเรียนที่มีแนวโน้มมากที่สุดของเขา Cassavetes ได้สรุปสถานการณ์ที่จะกลายมาเป็นแกนหลักของ Shadows จากนั้นจึงมอบหมายบทบาทให้ทุกคนและเชิญชวนให้พวกเขาแสดงด้นสด เรย์ คาร์นีย์ ผู้เขียนชีวประวัติของเขาเขียนไว้ว่า “นักแสดงตื่นเต้นไปกับการเปลี่ยนแปลงต่างๆ นานกว่าสามชั่วโมง” Goldoni กล่าวว่า "สิ่งที่ทำให้ฉากนี้น่าตื่นเต้นมากก็คือปัญหาที่เกิดขึ้นไม่สามารถแก้ไขได้อย่างเด็ดขาดหรือชัดเจน"

 

ได้รับทุนจากการบริจาค ภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทำในต้นปี พ.ศ. 2500 ด้วยกล้อง 16 มม. น้ำหนักเบาที่ยืมมาจากผู้กำกับเชอร์ลีย์ คลาร์ก ไม่มีใครได้รับค่าจ้าง “สิ่งที่ทำให้เราไปต่อคือความกระตือรือร้น” Cassavetes กล่าว

 

นักแสดงสามคนที่เล่นเป็นพี่น้องกัน – โกลโดนี, เฮิร์ด และเบ็น คาร์รัทเทอร์ – สนิทสนมกันราวกับเป็นครอบครัวจริง ๆ ในชีวิตนอกจอของพวกเขา Goldoni และ Carruthers แต่งงานกันก่อนสิ้นปีนี้

 

Cassavetes ใช้กลวิธีอันชาญฉลาดเพื่อจัดการกับนักแสดงของเขา สำหรับฉากหนึ่ง คาร์นีย์เขียนว่า “โทนี่ได้รับสายของเขาล่วงหน้า” ในขณะที่โกลโดนี “รับสายของเธอในนาทีสุดท้ายที่เป็นไปได้ ก่อนที่การถ่ายทำจะเริ่มขึ้น ซึ่งทำให้การแสดงของเขามีความมั่นใจมากขึ้นและทำให้เธอมีความมั่นใจมากขึ้น”

 

เป็นเวลา 18 เดือนก่อนที่ Shadows จะพร้อม แต่ไม่นานนักที่ผู้สร้างภาพยนตร์แนวหน้าอย่าง Jonas Mekas จะได้รับคำชื่นชมกว่าที่ Cassavetes จะถอนเวอร์ชันนั้นออกเพื่อตัดต่อและถ่ายทำใหม่ เฉพาะการตัดครั้งที่สองซึ่งเปิดตัวในปี 2502 เท่านั้นที่เคยมีการหมุนเวียน แม้ว่า Mekas จะประณาม Shadows ใหม่ว่าขายหมด แต่ก็ยังคงความเข้มข้นผ่านภาพโคลสอัพที่ชวนอึดอัดและพลังงานที่ดิบเถื่อนของนักแสดง

 

 

โกลโดนีสอนเทคนิคการแสดงและการวิเคราะห์บทที่สถาบันลี สตราสเบิร์ก รูปถ่าย: ภาพมาตรฐานตอนเย็น / Getty

 

Goldoni แสดงพลังที่แยบยล ยิ้มของเธอกว้างพอๆ กับ Madison Avenue ดวงตาของเธอโตและหิวโหย เธออาจจะดูอ่อนแอ แต่ตัวละครของ Lelia ไม่ใช่หญิงสาวที่ตกทุกข์ได้ยาก เธอเปิดเผยอย่างตรงไปตรงมาระหว่างการคร่ำครวญหลังการเล้าโลมกับแฟนคนหนึ่ง และเล่นกับอีกคนหนึ่งเหมือนแมวกับหนู ก่อนจะยอมรับว่า “ฉันเป็นคนแปลก”

 

โกลโดนีเกิดในนิวยอร์กซิตี้กับโรซาเรีย (นี เพอร์นิโคน) ซึ่งเป็นช่างเย็บผ้า และชาร์ลส์ ริซซูโตเป็นนักแสดง เมื่อเธอเริ่มแสดง เธอก็เปลี่ยนนามสกุลเป็น Goldoni ซึ่งเลียนแบบเสียงสะท้อนของ Carlo Goldoni จากคอมมีเดียเดลอาร์ต

 

เมื่อครอบครัวย้ายไปลอสแองเจลิส เธอได้รับการศึกษาที่ฮอลลีวูดไฮสคูล เธอเริ่มเต้นตั้งแต่อายุ 14 ปี ร่วมกับ Alvin Ailey และ Carmen de Lavallade ภายใต้การดูแลของ Lester Horton นักออกแบบท่าเต้นที่สร้างสรรค์ ต่อมาเธอได้กำกับ Genius on the Wrong Coast ซึ่งเป็นสารคดีเกี่ยวกับเขาในปี 1993 ซึ่งตัดต่อโดย Aaron Rudelson ลูกชายของเธอ “มีองค์ประกอบของการรวมกลุ่มในบริษัทนั้น” รูดเดลสันกล่าว “ทุกคนได้เรียนรู้วิธีการสร้างเครื่องแต่งกายและการสร้างฉาก ตลอดจนวิธีการเต้น และเธอได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์มากมายจากประสบการณ์นั้น”

 

เธอเรียนการละครกับ Jeff Corey ในลอสแองเจลิสก่อนจะเข้าร่วมเวิร์คช็อปของ Cassavetes เมื่อเธอย้ายไปนิวยอร์ก เธอไม่สามารถจ่ายค่าเทอมได้ แต่ยอมจ่ายด้วยการสอนคลาสเต้นให้กับนักแสดงของเขา

 

After Shadows เธอได้ร่วมงานกับ Cassavetes อีกครั้งในตอนที่เขากำกับซีรีส์โทรทัศน์สองเรื่องคือ Johnny Staccato (1959) และ The Lloyd Bridges Show (1963) จากนั้นเธอก็ย้ายไปอังกฤษในทศวรรษหน้า “เธอมีปัญหาในการดึงความสำเร็จของ Shadows เข้ามาทำงานในอเมริกา เพราะคนคิดว่าเธอเป็นแอฟริกันอเมริกัน ซึ่งนำไปสู่โอกาสที่น้อยลงในยุคนั้น” Rudelson กล่าว “เธอไม่มีปัญหานั้นในอังกฤษ”

 

ภาพยนตร์ของเธอในสหราชอาณาจักร ได้แก่ The Italian Job (1969) ซึ่งเธอมีฉากหนึ่งในฐานะหญิงม่ายที่ส่งต่อแผนการปล้นทองของสามีผู้ล่วงลับให้กับอดีตนักโทษที่รับบทโดย Michael Caine “ฉันจะไปนิวยอร์คพรุ่งนี้ตอน 6 โมงเช้า” เธอพูด ดูเหมือนเป็นการกลบเกลื่อนความหวังของเขาในการนัดพบ จากนั้นเธอก็เสริมว่า: "แต่นั่นก็ยังทำให้เรามีเวลาฆ่าอีกสี่ชั่วโมง" ในปีเดียวกันนั้น เธอรับบทเป็นเซลดา ฟิตซ์เจอรัลด์ในตอนหนึ่งของซีรีส์ศิลปะเรื่อง Omnibus เรื่อง F Scott Fitzgerald: The Dream Divided

 

หลังจากกลับมาที่อเมริกา เธอได้รับบทเป็นเพื่อนกับตัวเอกในภาพยนตร์ชื่อดัง 2 เรื่อง ได้แก่ ผลงานของ Martin Scorsese เรื่อง Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) กับ Ellen Burstyn ซึ่ง Goldoni ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล Bafta ครั้งที่สองของเธอ (เรื่องแรกคือ สำหรับ Shadows) และการเสียดสีฮอลลีวูดของ John Schlesinger เรื่อง The Day of the Locust (1975) ซึ่งเธอแสดงร่วมกับ Karen Black

 

ภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ ได้แก่ ภาพยนตร์รีเมคเรื่อง Invasion of the Body Snatchers ของฟิลิป คอฟแมน, ดราม่าเข้มข้นเรื่อง Bloodbrothers (ทั้งปี 1978) ซึ่งเธอรับบทเป็นแม่ของริชาร์ด เกียร์ และภาพยนตร์สยองขวัญเรื่อง The Devil Inside (2012) เธอทำงานในโทรทัศน์บ่อยครั้ง รวมถึง The Pacific (2010) ซึ่งเป็นมินิซีรีส์ที่ร่วมอำนวยการสร้างโดย Tom Hanks และ Steven Spielberg

 

 

เธอสอนเทคนิคการแสดงและการวิเคราะห์บทที่ Lee Strasberg Institute และสถาบันอื่นๆ และได้ออกแบบหลักสูตรละครหลังเลิกเรียนสำหรับนักเรียนอายุ 5 ถึง 11 ปีในลอสแองเจลิส ในปี 2013 เธอได้แสดงใน Beckett Solos ซึ่งมีบทสั้นกว่าของนักเขียนบทละครสามเรื่อง; กำกับในบรู๊คลินโดยอเล็ก ดัฟฟี่ ซึ่งเคยรับผิดชอบ Shadows เวอร์ชั่นละครเวทีเมื่อปี 2554 “ฉันไม่รู้ว่าเธอทำเบ็คเก็ตต์ โซโลได้อย่างไร เพราะบทสนทนาทั้งหมดไม่ใช่การตัดต่อ” รูดเดลสันกล่าว “แม้แต่คนที่อายุเพียงครึ่งเดียวของเธอก็ยังมีปัญหาในการติดตามมัน”

 

การแสดงประสบความสำเร็จอย่างมาก “สิ้นเชิงและโอบล้อม มันจับเอาดนตรีเอกพจน์แห่งความแปลกแยกของเบ็คเก็ตต์” เขียนโดย New York Times “และคุณโกลโดนีก็สร้างเครื่องดนตรีชั้นดี”

 

เธอรอดชีวิตจากแอรอน ลูกชายของเธอโดยผู้เขียนบทและนักแสดง โรเบิร์ต รูดเดลสัน ซึ่งเธอแต่งงานในปี 2511 และเสียชีวิตในปี 2540 และหลานอีกสองคน ลิลี่และเจมส์ การแต่งงานของเธอกับ Carruthers จบลงด้วยการหย่าร้างในปี 2503 การแต่งงานครั้งที่สองของเธอกับ William B Hale ในอีกหนึ่งปีต่อมาก็จบลงด้วยการหย่าร้างเช่นกัน